اگرچه در جامعه آزاد ايراني اختلافاتي در همه حوزه‌هاي سياسي، فرهنگي، اجتماعي و ... وجود دارد، اما وقتي پاي «اقتدار نظامي» به ميان مي‌آيد، همه اختلاف‌ها کنار گذاشته مي‌شود.
به گزارش پايگاه خبري تحليلي پيرغار، صدام در همان سال‌هاي ابتدايي تهاجم به ايران، جنگ را به داخل شهرها کشاند و توانست با استفاده از تسليحات اهدايي غرب، از زمين و هوا شهرهاي ايراني خصوصا شهرهاي جنوبي نظير دزفول را هدف موشک قرار دهد. مدت زيادي طول نکشيد تا اينکه آتش رژيم بعث به پايتخت هم رسيد و حالا ايران مي بايست جواب درخوري به اين تهاجمات مي‌داد.
مردم خواهان «مقابله به مثل» بودند و در نمازجمعه‌اي که آيت‌الله خامنه‌اي -رئيس جمهور وقت- آن را اقامه کردند: اين فرياد «موشک جواب موشک» مردم بود که رساتر از هر صدايي به گوش مي‌رسيد.
قبل از آن نيز وقتي آيت‌الله خامنه‌اي همزمان با موشک باران دزفول در آبان ۵۹ به اين شهر سفر کردند، باز خواسته مردم از ايشان تنها يک چيز بود: «موشک جواب موشک»
اما دستان ايران خالي بود و چيزي به عنوان يگان موشکي وجود نداشت و همين امر صدام را جري‌تر مي‌کرد تا فارغ از ترس هرگونه مقابله به مثلي، به موشک باران شهرها ادامه دهد.
سال ۶۲ وقتي حضرت امام(ره) با مقابله به مثل موافقت کردند، اولين جرقه‌ها براي يافتن راهکار مناسب زده شد و چند ماه بعد، در پاييز ۶۳ ماموريتي سري به سپاه پاسداران محول مي‌شود: «تشکيل يگان موشکي»
حسن طهراني مقدم که به تازگي يگان توپخانه را در سپاه بنيان گذاشته بود، مامور اين کار مي‌شود. او به همراه ۱۲ نفر ديگر به سوريه رفته و آموزش هاي لازم را مي‌ببينند و همزمان تعداد معدودي موشک اسکاد نيز از طريق ليبي خريداري مي‌شود.
حالا همه چيز براي «ضربت متقابل» فراهم است اما ليبيايي‌ها خيانت کرده و کار را رها مي‌کنند و در يک قدم جلوتر با کارشکني و ايجاد مشکل در سيستم موشک‌ها دست ايران را در پوست گردو مي‌گذارند اما ديگر توان جلوگيري از موجي که براه افتاده نيست و حالا جوانان بي تجربه سپاهي که تنها آموزش تئوري موشک را ديده‌اند، خود دست به کار شده و اولين موشک از غرب کشور به خاک عراق شليک مي‌شود و اين آغاز راهي بود که ايران را در مسير تبديل شدن به قدرتمندترين کشور موشکي منطقه قرار مي‌داد.
از آن ماجرا ۳۱ سال مي‌گذرد.
پرونده هسته‌اي ايران به يک پيچ تاريخي رسيده و پس از ۱۲ سال مذاکرات، حالا توافق نهايي در حال تدوين است اما يک موضوع در اين ميان نگراني‌هايي را بوجود مي‌آورد: «مذاکره بر سر توان موشکي»
اگرچه رهبر معظم انقلاب بارها و به صراحت ورود به هرگونه موضوع غيرهسته‌اي را در مذاکرات ممنوع کردند اما پس از انتشار «برجام» و نيز صدور قطعنامه ۲۲۳۱ شوراي امنيت سازمان ملل که در بندي از آن به موضوع موشک‌هاي بالستيک ايراني اشاره شده، اين نگراني در افکار عمومي بوجود مي‌آيد که نکند خللي -هرچند کوچک- در توان موشکي ايران که حالا در رده هفتمين کشور قدرتمند موشکي جهان ايستاده، وارد شود.
مسئولان ديپلماسي در مقاطع مختلف بارها بر بي اثر بودن اين قطعنامه بر توان موشکي سخن مي‌گويند اما اينها کارساز نمي‌افتد و افکار عمومي براي اثبات اين موضوع، يک اقدام عملي مي‌خواهند.
روحانيون پيش قدم شده و با صدور بيانيه‌اي که در آن، امضاي تعداد زيادي از علما و طلاب حوزه علميه قم ديده مي شود، خواستار برپايي رزمايش موشکي توسط سپاه مي‌شوند.
اندکي پس از آن دانشجويان به صحنه مي آيند و بيانيه ديگري صادر مي‌کنند.
در مجلس شوراي اسلامي هم نمايندگان که در کش و قوس آوردن «برجام» به خانه ملت براي بررسي بيشتر هستند، دست به کار شده و ۲۳ نفر از آنها حمايت خودر را از درخواست‌هاي رزمايشي طلاب و دانشجويان اعلام مي‌کنند تا رئيس ستاد کل نيروهاي مسلح پاسخ اين درخواستها را اينگونه بدهد: «آزمايش‌هاي موشکي جمهوري اسلامي ايران برابر مصوبات مقام معظم فرماندهي کل قوا در زمان خود انجام خواهد شد.»
مجلس به اين حمايت بسنده نکرده و بيانيه‌اي با امضاي ۲۰۴ نماينده خطاب به سرلشکر فيروزآبادي رئيس ستاد کل نيروهاي مسلح صادر کرده و خواهان راستي آزمايي موشکي قطعنامه اخير شده و مي‌خواهند که سپاه پاسداران در اولين فرصت خيال ملت را راحت کند.
رئيس ستاد کل مجددا به اين درخواست پاسخ داده و مي‌گويد: «فعاليت‌هاي موشکي جمهوري اسلامي ايران به نحوي که در کشور جمهوري اسلامي ايران برنامه‌ريزي شده است با هيچ مانعي روبرو نخواهد بود.»
حالا همه منتظر ماشه‌اي هستند که آخرين بار (البته بنا بر اعلام‌هاي رسمي و علني) ۱۷۳ روز قبل چکانده شد.
در جريان رزمايش دريايي پيامبر اعظم(ص) سپاه در خليج فارس بود که در روز ششم اسفندماه سال قبل، سپاه پاسداران اقدام به شليک چند فروند موشک بالستيک کرد. يکي از آنها موشک دريايي خليج فارس و ديگري موشک فاتح ۱۱۰ بود که دقيقترين موشک‌هاي بالستيک ايران محسوب مي‌شوند.
نکته‌اي که در اين ميان مهم به نظر مي‌رسد، «يکصدايي افکار عمومي و نيز سياسيون» کشور در ايستادگي پاي توانمندي‌هاي دفاعي است که بار ديگر نشان مي دهد اگرچه در جامعه ايراني قطعا به واسطه پرهيز از يکصدايي، اختلافاتي در همه حوزه ها چه سياسي، چه فرهنگي، اجتماعي و .. وجود دارد، اما وقتي پاي «اقتدار نظامي» به ميان مي‌آيد، همه اختلاف‌ها کنار گذاشته مي‌شود.
رژه موشک‌هاي بالستيک و دوربُرد ايراني
بايد صبر کرد و ديد، از ميان يادگاران حاج حسن طهراني مقدم کداميک خيال ملت را راحت خواهد کرد: فاتح ۳۰۰ کيلومتري، قيام ۸۰۰ کيلومتري، شهاب ۱۲۰۰ کيلومتري، قدر و سجيل ۲۰۰۰ هزار کيلومتري يا...؟